Κλιμάκωση της προσπάθειας

Όπως φαίνεται από όλα τα προηγούμενα άρθρα το δίκιο και ο νόμος είναι με το μέρος μας. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για το κατανοήσει κανείς μάλλον πολύ δόλο θέλει για να εκφράζουν όλοι αυτοί οι γραφειοκράτες απόψεις που είναι παράλογες και παράνομες.

Σε τί όμως όμως αποσκοπεί αυτός ο δόλος;

Η άποψη μου είναι ότι προσπαθούν να πνίξουν την εκάστοτε αντίδραση όσο πιο νωρίς γίνεται και με την μεγαλύτερη δυνατή «φοβέρα». Εξού λοιπόν και η υπερευαισθησία για να καλέσουν σε απολογία τον συνάδελφο άμεσα, πρωτόγνωρη επίσης ήταν και η ταχύτητα της πρώτης απάντησης που ανέφερε τηλεφωνική επικοινωνία του Διοικητή με παράγοντα του Υπ. Υγείας για την σε πρώτη φάση απαγόρευση των ρεπό και για να τριτώσει το κακό νάσου και «η επιστολή προς Κορινθίους» του κ. Μαρβάκου. Οργανωμένα λοιπόν κλιμακώνουν την αντίδρασή τους απέναντί σε αυτό που γεννιέται, απέναντι σε μια αξιόλογη προσπάθεια των Αγροτικών Ιατρών για την υπεράσπιση των κεκτημένων. Άλλωστε αυτά τα καθεστωτικά όντα έχουνε χρόνια τώρα εκπαιδευτεί να κάνουν ακριβώς αυτό, μοιάζουν με πτωματοφάγα σκουλίκια που δεν θα αφήσουν ποτέ αυτό το σάπιο σώμα του Ε.Σ.Υ.  μέχρι να εξαφανιστεί.

Δυστυχώς αυτή η γενιά που διοικεί το σύστημα υγείας (αλλά και τη χώρα) συνετέλεσε και θα συντελεί μέχρις εσχάτων στον ακρωτηριασμό και τη σήψη που ήδη υπάρχει. Παραβλέπουν νόμους, παραποιούν αποφάσεις, παραγνωρίζουν διαθέσεις όμως πρέπει να καταλάβουν ότι το παράκαναν κιόλας.

Έτσι,  λοιπόν, με την κλιμάκωση της δικής τους καταστολής πρέπει να κλιμακωθεί και η δική μας προσπάθεια. Ήδη από διάφορα μέρη της Ελλάδας ιατροί – αγροτικοί και ειδικευόμενοι- επανέρχονται στα καυτά ζητήματα της υγείας με συνελεύσεις, κινητοποιήσεις και ενδείξεις συμπαράστασης στην προσπάθειά μας. Εδώ στη Λέσβο οι ειδικευόμενοι ιατροί θα πραγματοποιήσουν συνέλευση για τα ίδια θέματα. Η κλιμάκωση γίνεται και μέσα από την αθρόα συμμετοχή ιατρών αλλά και από την χρήση μέτρων αντίδρασης που ασκούν πίεση στο σαθρό σύστημα που διέπει το χώρο της υγείας. Τα μέτρα που μπορούμε να λάβουμε είναι πολλά και οι συνέπειες τους πολύ σημαντικές. Στο μυαλό μου κυριαρχούν δυο συνθήματα:

1)»ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΡΑ»

2)»ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»

Δεν τα αναλύω παραπάνω εδώ καθώς περιμένω πρώτα να τα συζητήσω με τους συναδέλφους. Το πλήγμα στη γραφειοκρατία της βλακείας και του ανέφικτου πρέπει να είναι ισχυρό και για να γίνει αυτό είναι τόσο θεμιτή όσο και αναγκαία κάθε δράση προς όλες τις κατευθύνσεις (ενημέρωση του κόσμου, ΜΜΕ, δικαιοσύνη κ.α.).

Είναι γεγονός ότι οι δυσκολίες είναι πολλές και πιστεύω ότι σε αυτές ποντάρουν οι εκπρόσωποι αυτής της «αηδίας». Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε όλοι ταυτόσημες απόψεις τόσο για την φύση όσο και για την προέλευση όλων των προβλημάτων της υγείας αλλά και της κοινωνίας.

ΑΛΛά

Είναι αλήθεια ότι μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Είναι αλήθεια ότι ξέρουμε ποια ακριβώς είναι τα προβλήματα που πρέπει να προσπαθήσουμε να λύσουμε. Τέλος είναι αλήθεια ότι η γενιά μας και ως Ιατροί και ως άνθρωποι έχουμε κάνει την ελάχιστη βλάβη και αντιμετωπίζουμε το μέγιστο των συνεπειών.

Το θέμα των Ρεπό είναι ένα νευραλγικής σημασίας ζήτημα το οποίο όχι μόνο δεν πρέπει να το αφήσουμε μέχρι να δικαιωθούμε αλλά να συνεχίσουμε την προσπάθεια για τα προβλήματα που αυτό αποκαλύπτει (το πρόβλημα των Ρεπό φέρνει στο φως την υποστελέχωση, τις αμοιβές μας, τις εφημερίες, την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών κ.α.)

Πιστεύω ότι γίνεται να πετύχουμε, πρέπει να πετύχουμε και είμαστε εκπαιδευμένοι να πετύχουμε.

Συνειδητά χρησιμοποίησα μόνο την λέξη προσπάθεια και όχι τη λέξη αγώνα. Πιστεύω ότι δεν έχουμε εχθρούς και πιστεύω ότι δεν υπάρχει νίκη. Είμαι σίγουρος ότι όλοι είμαστε μαζί και ότι το μέλλον μας χρειάζεται μόνο προσπάθεια.

Η θέση μου για τα κακώς κείμενα στον θεσμό του Αγροτικού Ιατρού

Ας αρχίσουμε με ένα γεγονός :
ο θεσμός των Αγροτικών Ιατρών είναι μισθολογικά και υλικοτεχνικά ακρωτηριασμένος.
Καθώς οι χρηματικές απολαβές δεν ανταποκρίνονται στα δεδουλευμένα και τόσο τα τεχνολογικά όσο και τα φαρμακευτικά μέσα για την επιτέλεση απλών ιατρικών πράξεων επαφύονται-πολλές φορές- στην δημιουργική ικανότητα του ιατρού για ανεύρεση τέτοιων πόρων.
Ο θεσμός του Αγροτικού Ιατρού μετά από 4 μήνες εμπειρίας (3 εκ των οποίων στο Π.Ι) είναι κατά τη άποψη μου μια άριστη ευκαιρία για τη απόκτηση ιατρικής εμπειρίας για κάθε νέο Ιατρό καθώς εκτός από την “βαρετή” συνταγογράφηση αντιμετωπίζουμε επείγοντα περιστατικά πάσης φύσεως σε όλες τις συνθήκες χωρίς την παρέμβαση επιμελητών ή άλλων ειδικών Ιατρών. Τα παραπάνω οδηγούν σε μια όξυνση της διαγνωστικής σκέψης και σε μια διεύρυνση των δεξιοτήτων κάθε Ιατρού, πράγμα που κατά την άποψή μου είναι ανεκτίμητης αξίας. Επίσης, ανεκτίμητη κατά την άποψη μου είναι η προσφορά πρωτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας σε μέρος του πληθυσμού που δεν έχει πρόσβαση στο Νοσοκομείο άμεσα ή σε ιδιώτες Ιατρούς και πιστέψτε με η τρίτη ηλικία εκτιμά την παρουσία του “Γιατρού” στο χωριό καθώς της δίνει λύσεις σε απλά αλλά σημαντικά θέματα (παρακολούθηση νοσημάτων, περιποίηση χρονίως πασχόντων, απλές ιατρικές συμβουλές που πολλές φορές συνεισφέρουν θετικά ακόμη και στη ψυχολογία των ηλικιωμένων ασθενών και όχι μόνο). Η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο είναι για μένα όπως έχω επισημάνει πολλές φορές πολύ πιο σημαντική από κάθε είδους πληρωμή και κάθε είδους διένεξη με το ΑΝΕΠΑΡΚΕΣ ΕΣΥ.
Είμαστε Ιατροί και ήρθαμε να δουλέψουμε σε ένα ακριτικό μέρος όχι μόνο για τα χρήματα αλλά και για όλους τους παραπάνω λόγους. Είμαστε νέοι και δεν θέλουμε να πληρωνόμαστε για να μη δουλεύουμε, το αντίθετο, θέλουμε να πληρωνόμαστε ό,τι δουλεύουμε. Οι οικογένειες μας έχουνε ξοδέψει υπέρογκα ποσά για της σπουδές μας και είναι λογικό ο μισθός των υπηρεσιών μας να είναι ανάλογος. Θέλουμε να έχουμε αξιοπρεπείς μισθούς που θα καλύπτουν τα έξοδα μας και θα μας δίνουν την ευκαιρία περαιτέρω επιστημονικής επιμόρφωσης(για όσους δεν γνωρίζουν έχουμε ενοίκια, λογαριασμούς, έξοδα μετακινήσεων και έξοδα διαβίωσης τα οποία προσωπικά καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου). Εμείς οι “περαστικοί” αγροτικοί Ιατροί καλύπτουμε τα χωριά μας σε 24ωρη βάση καθημερινά και παίρνουμε 1 ευρώ τη μέρα. Ποτέ δεν θα αφήσουμε τις περιοχές ευθύνης μας όσο κι εάν πληρωνόμαστε γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές και ασκούμε λειτούργημα αλλά δεν θα πάψουμε ζητάμε να πληρωνόμαστε ανάλογα. Για πολλούς φαίνεται ότι δεν δουλεύουμε πολύ αλλά δεν είναι παρόντες στα περιστατικά που τρέχουμε μέσα στη νύχτα από σπίτι σε σπίτι, δεν είναι μέσα στα ασθενοφόρα όταν διακομίζουμε σοβαρά τραυματίες ή πάσχοντες, δεν είναι εκεί όταν εφηρεύουμε και την επόμενη δεν παίρνουμε ρεπό και δουλεύουμε για 32 ώρες συνεχόμενα, δεν είναι εκεί όταν καλούμαστε να διαχειριστούμε την ανεπάρκεια όλου του συστήματος Υγείας καθώς υπάρχουνε ασθενείς που για να δούνε ένα παθολόγο στο Νοσοκομείο πρέπει να περιμένουνε 2 μήνες. Και επιτέλους θα πρέπει να ξέρουνε όλοι ότι ο μισθός μας είναι 1300ευρώ όταν ένας στρατιώτης πενταετίας παίρνει 1100, δεν θέλουμε να μειωθεί κανενός ο μισθός αλλά θέλουμε ο δικός μας να είναι αντάξιος των σπουδών μας και των υπηρεσιών μας.
Όσον αφορά στο ανεπαρκές ΕΣΥ φωνάζουμε γιατί εμείς σαν “περαστικοί” καλύπτουμε όλες τις “τρύπες” του συστήματος, γιατί ακριβώς το σύστημα δεν της καλύπτει σε μόνιμη βάση είτε λόγω ελλιπούς στελέχωσης των Κέντρων Υγείας είτε λόγω μίζερων καθεστώτων δημοσιο-υπαλληλικής φύσεως που αντιμετωπίζουν το λειτούργημα του Ιατρού σαν τσιφλίκι για “τεμπελιά”. Είναι για την ασφάλεια των ασθενών και την καλύτερη παροχή Ιατρικής Φροντίδας που πρέπει οι Επιμελητές των Κέντρων Υγείας να είναι στα πόστα τους και όχι για τη δική μας διευκόλυνση.
Πολλοί μπορεί να μας κατηγορήσουν για διάφορα περιστατικά που πράττουν Ιατροί κατά καιρούς ή και κατά σύστημα αλλά υπάρχουν και Ιατροί που πραγματικά προσφέρουν ό,τι μπορούν ανάλογα με τις γνώσεις τους και τα ιατρικά μέσα που τους είναι διαθέσιμα. Τα ΜΜΕ έχουνε αποκαλύψει μίζες, φακελάκια, σπατάλες και όλων των ειδών τις απάτες από Ιατρούς αλλά σίγουρα αυτά δεν αγγίζουν εμάς τους αγροτικούς ιατρούς αλλά τους “μεγαλο”-γιατρούς των Νοσοκομείων.
Προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος εκτιμά την προσπάθεια μας και είναι μαζί μας αλλά πρέπει κι εμείς να βάζουμε πρώτα την υγεία του ασθενούς και μετά τις επαγγελματικές μας διεκδικήσεις. Δεν νοείται σαν Ιατροί να μην πράττουμε τα μέγιστα για το καλό της υγείας των συνανθρώπων μας και με την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά παρά τις οικονομικές και υλικοτεχνικές δυσχερείς συνθήκες που μας επιβάλλει η έλλειψη σχεδιασμού της Υγείας στη χώρα μας. Είναι όλη αυτή η εμπειρία, ευκαιρία για τον καθένα μας να διαμορφώσει συμπεριφορά, απόψεις και
ιατρική σκέψη που θα είναι εχέγγυα ώστε όλοι μαζί να αλλάξουμε την υγεία όταν θα είναι στα χέρια μας οι ανάλογες θέσεις. Γιατί συνάδελφοι η γενιά Ιατρών που διοικεί προφανώς τα ‘χει κάνει πουτάνα, ας κάνουμε λοιπόν τα αδύνατα δυνατά όταν θα ρθει η σειρά μας να υπάρχουνε λιγότερα Λαμόγια και περισσότεροι Άνθρωποι Ιατροί.